به گزارش خبرنگار فرهنگی ایسکانیوز در تقویم ایران، 25 اردیبهشت ماه به عنوان روز بزرگداشت فردوسی ثبت شده است. حکیم ابوالقاسم حسن پور علی طوسی (طوسی) معروف به فردوسی (حدود 319-399 هجری قمری) در دامنه توس خراسان به دنیا آمد و در همانجا درگذشت و به خاک سپرده شد. او شاعر و جنگجوی ایرانی بود که شاهنامه را از سرنوشت سرود. فردوسی در زندگی خود تأثیری بی نظیر از خود بر جای گذاشته است. شاهنامه اثری حماسی و منظوم 60 هزار بیتی است که امروزه برای ما ارزش زیادی دارد. این اثر از آغاز تا حمله اعراب به ایران روایت می کند و دوران چهار سلسله سلطنت شامل پیشدادی، کیانی، حزب و ساسانی را به تصویر می کشد.
علیرضا قیامتی شاهنامه پژوه در گفت و گو با خبرنگار فرهنگی ایسکانیوز در خصوص نقش فردوسی در زبان و ادبیات فارسی، اظهار کرد: در هویت فارسی و ایرانی و به طور کلی می توان گفت که هیچ اثر حماسی در جهان به اندازه شاهنامه نیست. توانسته است هویت ملی یک کشور و زبان آنها را از این طریق حفظ و حفظ کند.
وی ادامه داد: اگر بخواهیم شاهنامه را با ایلیاد که اساس تمدن و اندیشه غرب است مقایسه کنیم، می بینیم که تا جایی که فردوسی و شاهنامه توانسته اند هویت و زبان ایرانی را حفظ کنند، ایلیاد نتوانسته است این کار را انجام دهد. “
علیرضا گیامتی گفت: «شاهنامه» زنده ترین اثر حماسی جهان است، زیرا یک فارسی زبان هنوز هم می تواند هزار سال بعد مستقیماً به متن شاهنامه رجوع کند، آن را بخواند و داستان و محتوای آن را کاملاً درک کند. اما برای ایلیاد این امکان وجود ندارد و اگر مرد یونانی بخواهد امروز ایلیاد را بخواند باید آن را به یونانی یا فرانسوی امروزی و … ترجمه کند. زبان هر حماسه ای دیگر در جهان امروز رایج نیست و زبان شاهنامه همچنان رایج است. هزار سال بعد، ما به زبان فردوسی صحبت می کنیم و کاخی محکمی که او ساخت، زبان فارسی را ماندگار کرد، اما نباید اغراق کرد، زیرا فردوسی تنها نبوده و در تثبیت زبان فارسی برای نیاکان ما نقش داشته است. اینکه زبان فارسی از هر سو مورد هجوم قرار گرفته و حاکمان خبیث در صدد از بین بردن رنگ زبان فارسی و زبان فارسی هستند تا جایی که مکاتبات ما به زبان عربی و فارسی حذف شد و حتی محاکمه شد. علم و زبان دانشمندان فارسی نباشد و در چنین مواقعی فردوسی برای نجات زبان فارسی قیام می کند و به گونه ای بر زبان فارسی مهر شاهنامه می زند.
شاهنامه پژوه درباره ابیات اضافی فردوسی نیز گفت: بحث ابیات اضافی در آثار همه شاعران به چشم می خورد و کتابی که دست خط و خط شاعران در گذشته باشد به دست ما نرسیده است و این موضوع در مورد شطرنج نیز صدق می کند. و قدیمی ترین نسخه فعلی شاهنامه مربوط به سال 614 هجری قمری است که در کتابخانه فلورانس ایتالیا نگهداری می شود که فقط نیمی از شاهنامه را در خود دارد و بعد از مرگ فردوسی است و نمی دانیم چه ابیاتی به آن اضافه شده است. شاهنامه در آن سالها یا کمرنگ شده است و گاه می بینیم که در برخی نسخه ها کم است و در برخی نسخه ها نه. در اینجا سبک شناسی، فرهنگ نویسی و تسلط اساتید اهمیت زیادی پیدا می کند و حتی می توان بین آنها اشتباه کرد.
وی ادامه داد: برخی از ابیات شاهنامه کاملاً نادرست و اضافه شده است و در نسخه اصلی شاهنامه دیده نمی شود، به عنوان مثال ابیات سخیف «ستایش زنان، ستایش سگ / این سگ صد زن پارسا / زن و اژدها هر دو روی زمین / جهان از دو نجس تا » که در نسخه اصلی شاهنامه وجود ندارد پاک است. اما ابیاتی مانند «امسال سختی کشیدم / عجم را به این فارسی زنده کردم» در برخی نسخه ها وجود دارد و در برخی نه که از نظر سبک و محتوا می توان گفت که آیا کلمه عجم واژه ای از شاهنامه است. و این بیت ممکن است با مضمون کلام و اندیشه فردوسی مرتبط باشد یا نباشد. در این گونه آیات شبهاتی وجود دارد و هرکس نظر خود را در مورد آنها می گوید.
انتهای پیام/